Intens verdriet en diepe dankbaarheid

Op de achttiende dag van ons verblijf op Fuerteventura wordt in Nederland een kleinkindje geboren.

Wij zitten, ver weg, op ons eiland, ons varende huis El Galante. Met ons drijvende eiland liggen we bij een eiland. Ergens ver weg van Nederland, ergens in de Atlantische Oceaan. De fysieke afstand tot de kinderen is groot.

De fysieke afstand tot de rest van de wereld ook. Dat is ook waarvoor we hier naartoe gingen.
Rust en stilte. Naar binnen keren. Bezinning. De wereldsituatie helpt daar nog een handje bij.

En ook al voelt dat goed, en als nodig voor mezelf, op de momenten dat je kind een kind krijgt en vluchten in reserveringsapps gewoon verdwijnen als je twee dagen later weer kijkt, is er verdriet.

Ik kan het zien als ‘eigen schuld, dikke bult’. Ik heb mezelf dit aangedaan. Ik moet altijd zo nodig op pad, het avontuur aangaan en deze keer kiezen we voor het ervaren van het leven in een warm klimaat en dat betekent op afstand van Nederland.

Ik kan het ook zien als in de Vedanta en andere stromingen. ‘There is no doer’, het leven leeft, het is een illusie dat ik daarin stuur. Er is een kosmisch plan, er is een zielenplan. En dit is waar ik ben. Dit is wat ik heb te ervaren, waar ik van heb te leren.

In verbinding en toch gescheiden
Wanneer de fysieke gescheidenheid zwaar drukt, is de neiging groot om het op te lossen met het boeken van een vlucht. En ook om de Covid regels nog meer te verafschuwen dan anders. Wanneer de fysieke gescheidenheid zwaar drukt, is er ook identificatie met mijn verdriet en is het verlangen om als moeder bij mijn kind te willen zijn groot. In de nacht wakker liggend, houd ik mezelf voor dat ik, wel zijnde in Nederland, ook niet dagelijks bij ze op de stoep zou staan. Ik probeer een weg te vinden in alle verschillende emoties die er zijn.

Wat dieper werkt, is het loskomen van de identificatie met mijn gevoelens. Niet gemakkelijk, vaak lukt het niet. En soms lukt het wel, ook al is het maar een beetje. Dan kan ik in meditatie voelen dat ik, naast flarden van gedachten die voorbij komen, in een soort van diepere rust kom waar het vrediger is.

Op andere momenten laat ik mijn tranen stromen.

Natuurlijk houd ik het liefst mijn kinderen écht vast. Niet alleen de dochter die net bevallen is maar alle drie. Dat niet kunnen, vind ik het moeilijkste van de levenskeuzes die ik maak. Ik kan alleen niet mijn eigen verlangens en behoeftes negeren, en in Nederland gaan zitten om zo nu een dan een knuffel aan mijn kinderen te kunnen geven, als ik mezelf daarmee structureel tekort doe.

Plek
Ik ben precies beland waarvoor ik hier mede ben. Om te ervaren hoe het is om te leven in een ander klimaat, een andere omgeving, met als gevolg fysieke afstand. Kan ik dat en wil ik dat? Ook al betaal ik daar figuurlijk een prijs voor. De tijd zal het leren.

De andere kant is dat ik de luxe heb om samen met Dreas dit proces te ervaren. Om naar binnen te keren en mezelf af te vragen wie (of wat) ik ten diepste ben. Wat heb ik nodig en wil ik nog in en met mijn leven?

Of we binnenkort nog naar Nederland vliegen? Er is heus ergens een vlucht te vinden, vanaf een ander eiland bijvoorbeeld of met tussenstops. Er is alleen ook onzekerheid of we dan terug kunnen naar ons eiland. We hebben in Nederland niets meer. Geen huis, geen spullen.

Voorlopig is onze plek aan boord, daar schommelen we zachtjes heen en weer.