Ont-haasten is een hele kunst
Voor het eerst in de drie maanden dat we op reis zijn, heb ik zin in de zaterdagkrant. Die van Trouw graag. Vooral de bijlages Letter & Geest en Tijd vind ik erg fijn.
Die krant gaat niet lukken, we liggen voor anker bij Anfi del Mar, Gran Canaria. Vannacht lagen we te rollen op de golven en straks komen de waterscooters en ferry’s maar nu is het nog even heel rustig. Die krant heb ik eigenlijk ook helemaal niet nodig. Op de één of andere manier vliegt de tijd voorbij maar niet door veel te lezen.
Eind november maakten we El Galante en onszelf gereed voor een reis van vijf maanden. Naast de boeken die al aan boord stonden, nam ik nog een doos boeken mee. Eindelijk, heerlijk, die zou ik gaan lezen. Maar ’s ochtends als ik wakker word, glijden mijn ogen langs de ruggen en verbaas ik me, nog steeds niets gelezen. Daarnaast heb ik vijf vakken mee voor mijn propedeuse psychologie aan de Open Universiteit. Ik zou immers ook flink kunnen studeren, alle tijd voor. Dacht ik. En zo had Dreas het idee flink te klussen. Maar de boeken staan vooral zeevast opgeborgen en Dreas zijn kluslijst is wel iets korter maar nog niet veel.
Wat doen we dan wel?
Als we zeilen, maken we meestal langere tochten, van minimaal een etmaal. Dat vraagt de nodige voorbereiding, de dag voor vertrek staat in het teken van boodschappen doen, alles zeevast opbergen, eten en drinken voor onderweg klaar maken, soms zeilen wisselen etc. De dag na aankomst zijn we druk met opruimen, schoonmaken, de was doen en afwassen. Tijdens de laatste tocht kwam er zoveel water over dat alles, binnen en buiten, onder het zout zat.
De tijd die overblijft in de havens of voor anker is natuurlijk vrije tijd. Afhankelijk van de plek en de planning bezoeken we wel of niet het eiland of de plaats waar we zijn. We vullen de voorraad aan en soms treffen we leuke zeilers en dan drinken we een kop koffie of een borrel.
Drie maanden zijn we nu zo onderweg, vijf weken deden we erover om bij de Canarische Eilanden te komen, drie weken waren we voor werk terug in Nederland, twee weken hadden we de griep en lagen we verwaaid en de overige drie weken zeilden we van het ene eiland naar het andere. Met nog twee maanden voor de boeg hebben we nog flink wat afstand af te leggen voor we eind april in Valencia zijn.
En dat is het andere wat raar is, of eigenlijk raar was want langzaam wennen we aan het idee. Net als het lezen van al die boeken dachten we ook veel eilanden en plaatsen te bezoeken. Maar zeilen gaat gewoon langzaam en we hebben helemaal geen tijd voor die lijst met eilanden en plaatsen. Alsof de tijd verdampt. Alle Canarische Eilanden bezoeken, Marokko én de kust bij Cádiz en Gibraltar is gewoon onmogelijk, komen we achter. Het helpt om hardop tegen elkaar uit te spreken dat we echt moeten kiezen, of Isla Graciosa, of Rabat of Cádiz. De rest komt in dit rijtje allang niet meer voor.
Meer tijd is er niet, sneller varen gaat niet. Wij zijn zo gewend alles snel en efficiënt te doen. Onthaasten is nog steeds een hele kunst.
4 februari 2015
Gerlinde Zoodsma