Terneuzen - voorlopige thuishaven

Een misthoorn klinkt. Eerst ver weg, dan dichtbij. Vervolgens sterft het geluid weg en een poosje later komt een lichte deining de jachthaven binnenlopen.

De jachthaven is nagenoeg leeg. 

Dat het nog winterseizoen is, maakt voor de schepen op de Westerschelde niets uit. De aanvoer van en naar Antwerpen gaat dag en nacht door. De grootste jongen tot nu toe: 399,9 meter lang en 61,3 meter breed, volgestapeld met zeecontainers. Een soort van Goliath en wij zijn dan David. 

Al hoe klein we zijn, onze komst is opgevallen want na een week krijgen we het verzoek mee te werken aan een realistische fictie serie, voor een Belgische partij, waarin mensen afstappen na een zeereis. El Galante voldoet aan het plaatje. Wij niet hoor. We laten de eer aan ons voorbij gaan. 

Een nieuwe interim opdracht voor Dreas, en daarmee een nieuwe omgeving, is altijd even wennen eerst. Op straat helpt Google Maps daarbij. Niet alleen in het buitenland een uitkomst, ook hier in Zeeuws Vlaanderen werkt zij geweldig mee. Nooit klaagt ze of laat ze geïrriteerd weten dat je hier toch écht anders had moeten fietsen. Oneindig blijft ze de weg wijzen. Gaat de heenweg wat stroef, op de terugweg gaat alles des te vlotter en duurt de reis een stuk korter. 

In de fabriek waar Dreas zijn taak als interim productieleider op zich neemt, is niet zo’n hulp voorhanden. Daar moet hij het zelf uitvinden. Zelf, maar vooral met de mensen die er werken. 

Al jarenlang kiezen we er voor, samen daar te zijn waar Dreas zijn opdracht op dat moment is. Wat ik dan doe, vragen mensen zich soms af. Gewoon dat waar veel mensen zich mee bezig houden: zorgen dat we te eten en te drinken hebben, in schone kleiding rondlopen, alle regeldingen, soms een stukje tekst schrijven, lezen en leren natuurlijk (Dreas noemt het studeren) en uiteindelijk ook weer reisvoorbereiding (nieuwe ideeën zijn er altijd). 

Mijn lijst met dingen die ik te doen heb en graag wil doen, is nog altijd groter dan de hoeveelheid beschikbare tijd en energie. En die hoeveelheid beschikbare energie leent zich ook nog steeds niet voor weer een paar dagen werken buiten de deur. Dat is niet erg. Dat is gewoon hoe het is. Dreas doet ‘buiten’, is uitvoerend en ik doe ‘binnen’, ondersteunend. 

Zo hebben we allemaal onze eigen bijdrage en varen we ons eigen pad in dit leven. Op straat in Utrecht zag ik eens een tekst van Loesje: “Als we in hetzelfde schuitje zitten, laat het dan een zeilboot zijn.” 

Dat gaat ons samen best goed af.