Zorgen en overvloed

62 en 52 jaar en dan beseffen dat we nog steeds stresskippen zijn. ‘Cortijo Stresskip’, grapt Dreas. Het is de regen die ons parten speelt. Veelvuldige regen die van de laatste paar honderd meter, van in totaal bijna vier kilometer camino, een zacht modderig pad maken. De vrachtwagen met materialen voor het beton storten strandde twee weken geleden in een glijpartij en precies nu, weer met veel regen, zijn we in opwachting van plaatsing van de keuken. 

Voor meteorologische waarschuwingen vallen wij onder ‘Cuenca de Genil’. Het bekken of stroomgebied van de rivier Genil. Dat alleen klinkt al nat. De rivier begint in de Sierra Nevada en mondt uit in de Guadalquivir, een andere grote rivier in het zuiden van Spanje. 

De harde windstoten die met de buien over ons heen komen, moeten wennen. Aan boord weet je op een gegeven moment alle geluiden. Hier moet alles nog wennen. De steeneiken staan al tientallen zo niet honderden jaren in weer en wind maar voor ons is alles nieuw. Ik kijk ontelbare keren op vier verschillende weer-apps maar dat verandert natuurlijk niks aan wat er werkelijk valt. 

Op een droog moment gaan we met pikhouweel en schop twee geultjes aanleggen. Als we zo het water van de hoge helling over het pad naar de lage helling kunnen geleiden, helpt dat misschien. We hebben dat op verschillende plekken eerder gezien. Ik houd van zulke samen acties. Morgen nemen we de stand van zaken op. En als het niet kan, kan het niet. Maar op zondag kunnen we de keukenmensen natuurlijk niet bereiken. Er zit niks anders op dan opnieuw vertrouwen te hebben en gewoon maandagochtend zelf het pad eerst te proberen. Ook voor deze levering hebben we weer afgesproken bij het Shell tankstation. 

Zorgen dus. Maar vooral veel overvloed.

Als de bijna volle maan opkomt, zeg ik ‘wie heeft de buitenlamp aangedaan?’ en als, op zonnige dagen, in de middag de zon achter de berg verdwijnt, lijkt het alsof de kachel uitgaat. Dat betekent dan naar binnen waar inmiddels de vloerverwarming werkt. Echt buiten zitten, doen we ook niet meer. Wisselend is het zonnig maar ook winderig en veel kouder. Loofbomen kleuren ook hier herfst. Er hangen nog een paar verdwaalde knaloranje kaki’s hoog in de boom. Het meeste blad ligt inmiddels op de grond.  

Dat de keuken komt, is fijn. Geen slablaadjes meer in de wastafel in de badkamer. De camping koelkast heeft het inmiddels opgegeven. Te veel draaiuren denken we. Voor de laatste week kopen we toch nog voor honderd euro een kleine koelkast. 

Ondertussen is de bovenverdieping zo goed als klaar. Drie keer een kamer met een twee-persoons bed en één kamer met twee stapelbedden van drie hoog. ‘Het lijkt hier wel een jeugdherberg’, lach ik. Hoe mooi is het om de mogelijkheid te kunnen bieden dat mensen kunnen komen logeren. 

Tien weken hard werken maar we leven in overvloedige luxe beseffen we. En de keuken zal vast goed komen. Is het niet nu dan is het later. Maar liever nu.