Monte Santo

Ruim drie jaar geleden schreef ik ' De wachtkamer' en ‘ In de startblokken’. De boot lag in Spanje, het huis in Grou was het jaar daarvoor al verkocht en de caravan, waar we tijdelijk in woonden, inmiddels ook. In afwachting van het openen van de grenzen verbleven we bij een dochter, in een vakantiechalet en B&B. 

Nu wachten we opnieuw op een bericht uit Spanje.

In 2005 onderzochten we de mogelijkheid om in Spanje te gaan ondernemen en kozen we ervoor dat niet te doen. Rond de jaarwisseling van 2019/2020 bezochten we grond aan een rivier om daar te gaan ondernemen maar we zouden de investering te snel moeten terugverdienen en daarom deden we het niet. In 2022 waren we enthousiast over een huis waar dingen lang onduidelijk bleven en uiteindelijk de bijbehorende vierkante meters grond niet bleken te kloppen. 

Steeds weer lieten we het idee van iets kopen in Spanje een poos los, werkten we periodes in Nederland en gingen dan weer op reis. De laatste jaren meer te land en minder ter zee. En toch, steeds weer na een bepaalde periode, belandde Dreas op Idealista, de Spaanse Funda. 

Met circa 20.000 kilometers op de teller, in een periode van 20 jaar, door heel Spanje en daarnaast veel oriënteren op internet, verrijkten we onze kennis en tekenden we in 2022 een volmacht bij een advocate zodat zij onze zaken in de toekomst zou kunnen behartigen. December 2024 bezochten we twee woningen en deze keer lijkt het zo te mogen zijn. Het wachten is op afronding van alle officiële papieren en op een datum voor overdracht. Het huis ligt in een gebied wat kadastraal bekend is als ‘Monte Santo’, heilige berg.

Omdat het proces langer duurt dan verwacht, maken we een trip door Denemarken. Dreas zijn opdracht in Zeeuws Vlaanderen is immers afgerond. De boot ligt weer in Harlingen. Het dek schilderen is met onbestendig weer niet aan de orde. En reizen blijft gewoon erg leuk. 

Denemarken in de zomer is flink groen. Velden vol verschillende soorten granen wisselen het decor met bomen en bos. Door het glooiende landschap heb je vaak prachtige vergezichten. Het is overal opvallend schoon. Je ziet eigenlijk nergens afval in bermen of op straat. En met ongeveer een derde van het aantal inwoners per vierkante meter van Nederland is het heerlijk ruim en rustig. Vooral wanneer je het westen en noorden bezoekt of bijvoorbeeld het eiland Fyn. Daar maken we een praatje met een Nederlandse melkveehouder. Geëmigreerd met vrouw en kinderen omdat hij in Denemarken nog de ruimte kon vinden om een gezond bedrijf op te bouwen.

Zo trekt de één naar het noorden, een ander naar het zuiden en is nog weer een ander helemaal gelukkig om te blijven waar ooit zijn of haar wiegje stond.

Emigreren wij nu? Die vraag krijgen we soms. Nee, wij blijven reizigers. Reizigers, levensavonturiers en vrijheidsliefhebbers. En voorlopig ook gewoon geldverdieners.  Maar na het vele zwerven, kijken we ook heel erg uit naar een eigen plek in Spanje. 

Tien jaar geleden maakten we al lijstjes met waar we naar verlangden, met daarop woorden als rust, stilte, eenvoud, natuur, ruimte, zon, blauwe lucht, warmte. Dat is wat we op ‘onze Monte Santo’ hopen te vinden.