Over grootse plannen en de harde realiteit
Grootse plannen, in vijf maanden tijd van Harlingen via de Canarische Eilanden naar de Caribbean en via de Azoren weer terug. Veel zeemijlen in korte tijd, we willen onszelf testen voor een mogelijk groot project. Al jaren sluimert in ons het idee om heel misschien eenmaal non-stop rond de wereld te zeilen en wat zou het toch mooi zijn als we daarmee dan ook veel geld voor WereldOuders kunnen realiseren. Persoonlijke ambitie en maatschappelijk een steentje bijdragen gaan dan hand in hand.
We vertrekken 2 december 2014 en denken voor de kerst met El Galante op de Canarische Eilanden te liggen. Even is het nog spannend of de reis wel door kan gaan. Dreas is als projectmanager betrokken en mede verantwoordelijk voor de installatie van een tribune-hefinstallatie van de Rotterdamse Schouwburg. Juist in de maand januari is de vaststelling en oplevering van de engineering, het ontwerp. Het besluit om vanuit Scheveningen en Cherbourg vergaderingen bij te wonen en in de maand januari drie weken terug te vliegen, wordt door alle betrokken gezien als een goede oplossing.
Na Scheveningen volgen de langere tochten. Cherbourg FR, Falmouth UK, Baiona ES en Madeira PT. Alle dagen kijken we naar de weerkaarten om zo goede vertrekmomenten te kiezen voor de volgende etappe. In deze tijd van het jaar is er veel meer harde wind dan in de zomer.
Na zo’n 325 uur op zee haalt de realiteit ons in. De kou en de lange nachten vallen vies tegen en vragen veel inspanning. De eerste weken is het bijna twee derde van het etmaal donker. Met mooi weer is het gemakkelijk zeilen, heerlijk zelfs, maar zwaarder weer en nachtzeilen doen beseffen hoe kwetsbaar je bent op zee. Dreas werkt voor minstens anderhalf bemanningslid, ik ben fysiek minder sterk en behoorlijk zeeziek gevoelig. Afhankelijk van hoe de zee is, heb ik periodes dat ik alleen maar binnen lig, plat en met mijn ogen dicht. Dreas doet ’s nachts alle controles op zeilvoering en of er schepen in de buurt zijn. Als er gereefd moet worden, doen we dat samen. Zwaar weer op zee vinden we beiden niet leuk. We doorstaan het goed maar ervaren ook onze grens hierin.
De sluimerende wens vervaagt, leuk versus niet-leuk raakt uit balans. Van vertrekken, reizen en aankomen genieten we, El Galante is nog steeds ons vervoersmiddel in leven en werk. Maar het idee om non-stop te gaan, om negen maanden aaneen op zee te zijn zonder ook maar een nacht in een haven te liggen, lijkt voor ons niet weggelegd. Juist doordat we nu in de winter vertrokken, hebben we ervaren wat dat inhoudt. Grenzen verleggen en uitdaging aangaan, past ons maar non-stop is kennelijk voorbij onze grens.
En dan gaan we opnieuw rekenen. Februari, maart en april hebben tezamen 89 dagen. In de meest gunstige variant kunnen we in die drie maanden inderdaad het rondje Atlantic zeilen maar tijd voor uitloop is er niet. Tijd om wat langer op een plek te blijven hangen en te genieten van al het moois is er niet en zoals we nu ruim twee weken later bij La Palma aankwamen, daar is dan geen ruimte voor. Terwijl we juist deze maand hebben ervaren dat je soms gewoon een paar dagen op goede wind ligt te wachten.
We besluiten om onze ambitie en ook onze zeilplannen bij te stellen. We nemen de tijd voor de Canarische Eilanden en gaan daarna via Marokko naar Valencia. Valencia hebben we eerder bezocht, het lijkt een goeie plek. Leuke stad, goed bereikbaar. De realiteit brengt ons terug naar het idee van begin 2014, het idee om Harlingen als vaste ligplaats in te ruilen voor Valencia en om pas daarna de Atlantische Oceaan over te steken. Wat we dan wel voor WereldOuders gaan doen, weten we nog niet. Daar gaan we eens goed over nadenken.
9 januari 2015
Gerlinde Zoodsma