Dromen en realiteit

Daar zit ik dan. Verloren. De eerste tranen zijn gedroogd.

Mijn gedachten gaan terug naar augustus vorig jaar. We liggen voor anker in één van de mooie baaien van noordelijk Spanje, rías worden ze genoemd. Het verlangen om in Spanje te wonen en werken, wakkert weer aan en op internet vinden we een stuk grond aan een rivier te koop.

Al mijmerend en dobberend achter ons anker zien we het voor ons. El Galante in onze eigen voortuin, een fijn klimaat en mooie omgeving. Een plek voor yoga en meditatie retreats. Veel stilte en ruimte. Groente van eigen tuin.

De maanden die volgen, mailen we over en weer met de makelaar, werken we een globaal plan uit voor de man van de gemeente en op tweede kerstdag rijden we naar zuidelijk Spanje. De dag voor de bezichtiging komen we net op tijd voor donker aan. We rijden de laatste kilometers slingerend over een onverharde weg. Ons verbazend over de schoonheid van het gebied en de brede rivier die haar weg door het landschap baant. De dag erna gaan we voor de officiële bezichtiging en de dag erna samen nog een keer.

Banjerend op laarzen door het zand en hoge gras, voel ik me blij als een kind. We geven de Peruaanse buurman een hand, de hond een aai over zijn kop. Helemaal weg zijn we van het stuk grond met haar oeroude grote kurkeiken en steeneiken. Wat een prachtige plek om daaronder een grote vlonder te creëren voor yoga in de schaduw. Steeds concreter zien we dat wat al in ons hoofd zit, verrijzen. In gedachten planten we sinaasappel- en citroenbomen. En ons kleine appelboompje gaat natuurlijk ook de grond in.

We gaan alleen ook steeds gedetailleerder rekenen. Bedden, handdoeken, dekbedhoezen, lampjes, noem maar op. En we verkrijgen meer informatie over het administratieve proces van het verkrijgen van de juiste vergunningen. En over de aanleg van septic tanks en waterputten.

Langzaam moeten we tot de conclusie komen dat het voor ons niet haalbaar is.

Eerst blijf je in nog in een soort van ontkenning, blijf je zoeken naar allerlei variaties.
Tot steeds dieper doordringt dat het niet is. Niet nu. Niet hier.

Ik klik op verzenden, de mail aan de makelaar maakt het definitief. En dan komen de tranen.
Alsof ik afscheid neem van iets wat al was.

Dit is hoe het is.

Leven is bewegen. Op weg gaan, stranden, opstaan en weer doorgaan.