Gipsy Kings

Het grasveld waar we staan met onze caravan is omringd met heggen, struiken en bomen. Iedere ochtend zingen de vogels ons wakker. We staan er sinds oktober ’18 met een heuse Tabbert en zijn de eerste winter heel prima doorgekomen. Nu hebben wij wel een witte Tabbert en niet zo’n roomkleurige met gouden lijsten waar zigeuners en circusmensen in wonen.

Ergens voelen we ons wel een beetje verbonden met deze mensen. Net als reizigers en nomadenvolken pakken zij hun boeltje op als het tijd is voor wat anders. Zo doen wij het ook.

Eind vorig jaar waren we nog helemaal niet van plan ons huis te verkopen. Dreas kreeg in oktober een interim opdracht. Weer in het zuiden van het land maar na vijf maanden thuis stel je geen eisen aan afstand. Inkomen is inkomen.

Een aantal weken later vroegen we onszelf steeds vaker af: wat doen we eigenlijk met een huis? Het huis is prachtig. Het dorp Grou ideaal. We zijn er alleen wel erg weinig en we willen na deze interim opdracht ook weer reizen.

Langzaam kom je dan tot een besluit. Eerst met ongeloof. Ergens weet je gevoel het dan al maar wil je hoofd er nog niet in geloven. Dat suddert dan een poosje door. Tot het steeds duidelijker wordt. Maar zelfs wanneer we op een donderdagavond eind februari, na drie weken afwezigheid, het huis weer binnen stappen, is er nog weer een golf van twijfel. Doen we dit echt in de verkoop? Zo’n mooi huis? Maanden en maanden hebben we geklust om het helemaal naar onze zin te maken.

Vijf weken later staat de Wijde Steeg Grou op Funda. We zijn te vroeg geweest met het kopen van een huis. We kunnen nog niet aarden op één plek. Verkoop betekent de weg vrijmaken voor nieuwe mogelijkheden. Mensen opperen of we het huis niet kunnen verhuren. Maar vooral niet bezitten maakt vrij. Het is niet alleen financieel, het is ook ruimte in je hoofd, in je systeem. Hoe minder we bezitten, hoe meer vrij we zijn.

Afgelopen vrijdag hebben we het koopcontract voor de verkoop getekend. Na drie dagen bedenktijd voor de kopers, en wat extra vanwege Pasen, is het nu definitief. We zijn er super blij mee. We zijn weer vrij, zo voelt het voor ons beiden. We maken de weg vrij om weer op pad te gaan.

De komende negen tot maximaal twaalf maanden wonen we in onze Tabbert. En we hebben natuurlijk de boot nog. Toen we laatst de havenmeester in Spanje vertelden over onze reisplannen met de oude Chevrolet Caprice en het te koop zetten van ons huis, vroeg hij waar we dan zouden gaan wonen. Beetje uitgelegd. Hij knikte en met een mengeling van verwondering en ongeloof op zijn gezicht zei hij ‘Como gipsys?’ Ja, glimlachten wij, als zigeuners.

25 april 2019

Gerlinde Zoodsma