In de verte klinkt geluid. Met de verrekijker zie ik een auto met zo'n typische aanhanger van hier langs de berg aan de overkant schuiven. Eerder ontdekte ik met de verrekijker welke vogels dat leuke geluid produceren. Bijeneters. Prachtige vogels.
We zijn pas vier dagen hier en doen de ene na de andere ervaring op.
Afgelopen vrijdag dachten we bij de notaris te moeten tekenen maar onze advocate kwam triomfantelijk met de sleutels van het huis aan. Drie jaar geleden tekenden we een volmacht en zij heeft alles al geregeld.
In de hal ontmoeten we don Miguel met zijn vrouw en Miguel. Mijn ogen schieten vol van blijdschap en geluk. De dag ervoor heeft Miguel ons het huis laten zien, 8,5 maand na de eerste bezichtiging. We weten dus waarvoor we komen.
De familie is ontzettend hartelijk. Het zoontje van Miguel heet overigens ook Miguel. Om het praktisch te houden, noemen we de oudste Miguel don Miguel en Miguel gewoon Miguel. Met de derde generatie hoeven we voorlopig geen zaken te doen.
De eerste nacht kunnen we niet slapen. Om drie uur 's nachts staan we met nauwelijks, of eigenlijk geen, kleding aan buiten naar een bizar mooie sterrenhemel te kijken. Hoe langer je kijkt, hoe meer er verschijnt. Wonderbaarlijk mooi.
Ook overdag genieten we. De plek, het uitzicht, het huis, het is allemaal even overdonderd mooi. We hebben alleen gelijk de eerste nacht een probleem. Het is super stil, wij liggen wakker en we horen knaagbeestjes in de decoratieve balken.
Voor de rest is het voorlopig nog wel een poosje kamperen met een dak boven je hoofd. De kampeeruitrusting van de bus staat binnen. Want ook al is het huis nieuw alles vraagt nog heel veel uitzoekwerk. De warmtepomp en boiler moeten nog aangesloten worden. En daarvoor is het weer beter om eerst een vloertje van beton achter het huis te storten. We douchen voorlopig dus nog wel even met behulp van de buitengeiser die we hebben meegenomen. Dreas is zoals altijd voorzienend, technisch en handig.
Zondagochtend staat Dreas oog in oog met een schorpioen. Ik maak snel wat foto's. In ons 'niet zomaar dieren willen doden' laten we het beestje in leven maar dat blijkt later de verkeerde aanpak. Miguel heeft in zijn hele leven nog nooit één gezien, begrijp ik. Ondanks dat hij hier op het platteland opgroeide. Don Miguel wel. Maar geen paniek. Niks aan de hand. Alleen wel opletten wanneer je bijvoorbeeld stenen gaat rapen.
De eerste buur hebben we ook al ontmoet. Don Miguel kwam maandagochtend met tomaten, Hollandse komkommers (die zijn anders dan de Spaanse), paprika's, eieren en een watermeloen. Alles van eigen kweek. Hij gaat ons ook introduceren bij een paar buren. Rijdt naar iemand wie tijd heeft en neemt die mensen mee naar ons toe. De olijfbomen westelijk van ons zijn van José. Hij is van dezelfde leeftijd als don Miguel. Bijna mager van gestalte maar krachtig en vol van levensvreugde lijkt. Zijn lach is gul. Een ontmoeting van hart tot hart. José en Dreas, nog nooit elkaar ontmoet, en José begroet Dreas (en ook mij) met twee zoenen. Zo mooi, zo waardevol.
En zo lopen wij over van ervaringen. Het is niet allemaal zomaar makkelijk. In Nederland bestellen we maar wat we nodig hebben maar nu zitten we ergens op het platteland waar de postbode echt niet iets komt brengen. Het vraagt soms enige improvisatie.
Maar de man van de bank ontvangt ons alsof we al jaren klant zijn, de man van het koffietentje vraagt een week later, bij ons tweede bezoek, of we hetzelfde willen als de vorige keer en half september zitten we 's avonds om half tien in zomerkleding buiten en straks kruipen we heerlijk tegen elkaar aan in ons kermisbedje. Zo noemt mijn moeder dat. Een geïmproviseerd bed op de grond. In ons geval is dat de matras uit de bus.
