Met mijn nieuwe aanwinst loop ik over de steiger. Twee boeken, één over de havens aan de kust van Portugal en het zuidwesten Spanje, één over de Atlantische eilanden. De buurman van de boot achter ons ziet me lopen. “Kunnen we weer plannen maken,” zeg ik. Hij knoopt een gesprek aan. En eigenlijk, tussen de regels door, vraagt hij of het geen vlucht is, die hang naar gaan.
Na al dat moois van de afgelopen weken vragen mensen ook of we alweer gewend zijn. Nou, het is heel simpel volgens mij. Zodra je ‘thuis’ bent, gaat een ieder gewoon in de molen van afspraken maken en afspraken nakomen. Wij ook. En je moet wel van heel bewuste huize komen, wil je daar zelf de regie in houden. Beetje zwart wit natuurlijk. Maar over het algemeen werkt het wel zo. We gaan erin mee, werken, maken afspraken en proberen nog te remmen zo nu en dan.
Een dag later plaats ik een foto van de boeken op internet. Verlangen is een hunkering van de ziel, schrijf ik erbij. Want verlangen brengt ons in beweging. Zelfs als de kans bestaat dat we niet bereiken wat we verlangen. Ik kijk uit naar de contacten en afspraken hier in Nederland. Én ik geniet als we uiting geven aan onze verlangens, onze dromen. Als we contact hebben met een Noor, eigenaar van eenzelfde boot, die plannen en paden ziet kruisen en voorstelt elkaar te treffen ergens als we daar beide in het zuiden van Spanje zijn. Ik geniet als ik een netwerkgesprek aan boord heb en zij meedenkt met onze buitenlandplannen. Of als ik de plannen uitwerk op een groot vel papier. Dat verlangen, daar gaat mijn hart sneller van kloppen. Dat is mijn levensavontuur. Gelukkig zijn in het hier en nu en ook plannen maken voor de toekomst. Een nieuwe taal leren, nieuwe culturen ontmoeten, afzien op zee, samen de klus klaren en voldaan aankomen. Me persoonlijk ontwikkelen.
En die hang naar gaan, is volgens mij geen vlucht. Het is uiting geven aan een verlangen naar een internationaal wonend, reizend en geld verdienend bestaan. Anders dan alle voorouders die beperkt waren in mogelijkheden voor werk, reizen en zelfontwikkeling kunnen wij veel meer vorm geven aan ons bestaan. Beppe (oma) moest na haar lagere school helpen in de huishouding. Verder leren zat er echt niet in. Zij ‘reist’ met de atlas op tafel en met mooie documentaires op de televisie.
De wereld ligt aan onze voeten. Letterlijk en figuurlijk. Ook al gaat het economisch slechter.
Je moet natuurlijk wel keuzes maken. Zo haalden wij op de A6 wel vijftien Ford Mustangs in. Op het puntje van mijn stoel bewonder ik ze allemaal. Prachtig! Maar niet meer voor ons. En vaak moet je ook wel een beetje geluk hebben.
Toch, als je weet wat voor jou belangrijk is en je bent bereid daaraan te werken, zit je ‘in de stroom’. En dat vaart nog altijd beter dan met je bootje op het droge liggen.
28 september 2013
Gerlinde Zoodsma
