Een week na de update ‘Eerst terug naar Friesland’ komt opnieuw het lied Resistiré voorbij. Natuurlijk klik ik op de video wanneer ik zie dat Spaanse artiesten van nu het nummer van Dúo Dinámico opnieuw uitgebracht hebben. Een 2020 versie. Deze keer geen grote glimlach maar veel verdriet.
Het is de vijfde dag van onze logeerpartij bij één van de kinderen. Twee dagen geleden werd duidelijk dat het logeren langer gaat duren dan ons lief is. Maar we hebben het goed hier. Wij zijn en voelen ons welkom, hebben een dak boven ons hoofd, er is gezelligheid, we zijn gezond, hebben geen zorgen en zijn samen. Ik mag dus niet klagen en doe dat ook niet. Onze situatie stelt niks voor bij zoveel anderen.
Toch brengt de muziek me ineens in diep verdriet en tranen. Tranen die ik niet meer kan stoppen en beter ook kan laten stromen. Ik zie de Spaanse passie, en of het nu waar is of niet, voor mij zingen ze met zoveel passie en mimiek. Ik hoor de klanken, ken de tekst een beetje en daar ga ik. Ik voel zó het verlangen om naar Spanje te kunnen. Mijn ziel wil gewoon daar zijn, zo voelt het.
En ik snotter tegen Dreas dat ik het moeilijk vind. Ik voel onmacht over de hele situatie en de wereld. Over waar we in zitten. De berichten die ik soms met mijn logica niet kan volgen. Ik voel het niet weten en ik voel de zorgen. Mijn kinderen hebben en krijgen kinderen. In wat voor wereld groeien zij op? Er zijn niet alleen positieve berichten, er zijn ook onheilsberichten. Berichten waar ik mijn ogen niet geheel voor kan sluiten. Waar zijn we mee bezig? Waarom gaan er zoveel satellieten de lucht in? Waarom ‘moeten’ we over op 5G terwijl we niet weten wat dat doet met de aarde en met onszelf? Waarom is er zoveel onrecht en leed? Waarom sterven zoveel kinderen de hongerdood? Waarom zoveel zelfdodingen? De lijst is onuitputtelijk.
Ik wil zo graag positief zijn en geloven dat liefde alles overwint. Maar dat lukt me soms even niet.
Resistiré. Ik zal volhouden, mijn rug recht houden, ik zal zijn als riet dat meebuigt. Ook in mij zingt het ‘resistiré’, en als niemand luistert zing ik luidkeels mee. De tranen laten stromen, geeft lucht. Dat onzekerheid en kwetsbaarheid er mogen zijn, geeft ruimte.
En bij alle volgende keren dat ik het nummer kijk en luister, geniet ik weer volop. Want naast de tranen die het bij me losmaakte, is het een heerlijk nummer:
2 april 2020
Gerlinde Zoodsma
