Yes! Het is gelukt! We hebben een keuken.
Alle leveringen zijn nu geweest. Alles is geïnstalleerd. Vamos, we gaan, morgen vertrekken we richting Nederland. Zondag sluiten we kinderen, kleinkinderen en ouders weer in de armen. Niet voor lang maar wel even heel wenselijk. Zo vurig we eerst beton wensten omdat er dan warm watervoorziening en verwarming aangesloten konden worden, zo keken we na bijna 12 weken koken op een camping pitje echt uit naar een normale keuken met gootsteen en al. En nu kunnen we dan naar het thuisfront.
Het keukenverhaal duurde wat langer dan verwacht. Wanneer keukenkasten eenmaal geplaatst zijn hier in Spanje, komt er iemand voor opname van het natuurstenen blad, dat wordt dan gemaakt en geplaatst en vervolgens moet er dan nog weer een installateur komen om kranen, vaatwasser en kookplaat aan te sluiten. Voor de eerste plaatsing van de kasten is ook al iemand de keuken komen inmeten. Vijf keer rijden we dus voor de keuken naar Shell Montefrío om mensen op te halen. Niet echt een efficiënte manier, zouden we in Nederland denken. Daar gaat je winst. Maar hier gaat dat zo.
Dat sommige mensen de camino iets minder vinden wisten we al. Toch verbaast het ons dat juist de 4x4 rijder met zijn BMW X6 het verschrikkelijk vindt. Hij is ook de enige die we ook op de terugweg begeleiden. Zijn installateurs hebben er een week later geen problemen mee. Als ik vraag of we mee terug moeten rijden, zegt hij ‘nee hoor, alleen maar rechtdoor immers, geen probleem’. Hij vertelt nog dat zijn leidinggevende het maar niks vond.
Het is en blijft buitengebied. Het is niet voor niks dat we geen straatnaam en huisnummer hebben. Daarom is het uitzicht ook zo mooi en daarom is het, buiten de olijvenoogst om, ook zo stil. Daarom is het voor ons juist zo’n rijke plek.
Momenteel is het overdag minder stil. Weer of geen weer. De olijvenoogst gaat door. Behalve als het erg regent. ’s Ochtends hoor ik José met zijn Marokkaanse seizoensarbeiders. Ik loop er naar toe. Buurman José, ergens rond de 80, met zijn 14 hondjes, lijkt nog oersterk. Sinds zijn moeder 33 jaar geleden is overleden, leeft hij alleen. Zijn broers en zussen zijn naar Castellón vertrokken. Hij heeft het daar een jaar volgehouden maar keerde terug naar Andalusië. Volgens José is het leven hier meer relaxed. Ondertussen raapt hij gevallen olijven op. Niks blijft liggen. Dat zien we bij andere bomen wel anders.
's Middags komt Miguel met zijn zoontje van tien even bij ons langs, op hun crossmotoren. Miguel zijn vader deed in 2006 de eerste aanvraag voor de bouw van dit huis. De bouw kwam uiteindelijk stil te liggen waarna zoon Miguel het afmaakte. Hij toont nog steeds veel betrokkenheid. Niet alleen vanwege zijn werk als installateur. Vooral omdat hij oprecht geïnteresseerd is.
Eerder op de dag brachten Manolo en Carnita, de buren met grote moestuin en geiten, meloenen en kaki's. Op dagen als deze, met nachtvorst, overdag 12/13 graden, zon, blauwe lucht en geen wind, zitten we om vier uur nog even buiten. ’Je moeder noemde het een keer wonen in de rimboe maar we kunnen niet op het terras zitten zonder gezien te worden', zegt Dreas. Hij staat op en zwaait met beide armen naar Manolo die aan de overkant van het dal zijn geiten uitlaat. Dagelijks ritueel. Het uitlaten van de geiten. Niet het zwaaien.
Alle ervaringen geven een gevoel van rijkdom alom.
Maar ook hier is het gewoon soms slecht weer, zijn er koude dagen en valt er regen. Nu de leveringen geweest zijn, hebben we daar minder last van. Binnen alles prachtig mooi geworden en enorm luxe en comfortabel. Nu is het contrast met aan boord op een zeilboot wonen natuurlijk groot. Daar is geen vloerverwarming, daar hebben we veel minder ruimte en in de winter veel condensvorming. Toch voelen we ons aan boord altijd erg thuis. Of dat nu nog steeds zo is, kunnen we mooi de komende weken eens gaan testen.
