Zes weken zijn we nu onderweg. In Friesland zijn we klassieke Amerikaanse auto's gewend, in Spanje staan ze soms met open mond te kijken en draait het gezicht langzaam met de snelheid van de auto mee.
We zijn inmiddels behoorlijk bedreven in het nemen van smalle straatjes. Dreas als coureur, ik met het ondergaan. Een heel enkele keer stap ik uit als we een bocht in twee of drie keer moeten nemen.
Het is en het blijft super warm, met overvloedig zon en strakblauwe lucht. Ook al lopen er steeds straaltjes vocht over ons lichaam. We genieten nog steeds.
Wildkamperen
We staan te wild kamperen op de grond van een te koop staand huisje. En ondanks de warmte veegt Dreas het terras schoon. De makelaar weet ervan hoor, dat we hier staan. Zulke grote durfals zijn we nou ook weer niet.
Maar er is tot nu toe geen haan die naar ons kraait. Nou ja, als je goed luistert, heel in de verte soms één.
Even verderop zitten Nederlandse vakantiegangers in een huisje. Die hoor je praten. Verder zingen alleen de krekels.
We beleven Spanje zoals Spanje is. Een 'café con leche y tostada con aceite y tomate' als ontbijt bij Bar San Antonio. Bar inclusief klein kapelletje. Daar nemen we op zondag ook een literfles bier mee en een fles witte wijn. Daarna parkeren we de auto naast het huis, tussen de olijfbomen en achter het huis van de lokale politieman. En zo staan we dus hier.
Een paar dagen eerder
We komen terug van onze dagen bij Living Nâm in Nijar, werpen een blik op de havens van Aguadulce en Almerimar en rijden zo snel mogelijk, deze keer westwaarts, richting het Alpujarra gebergte.
Een huisje daar bekijken laten we achterwege wanneer blijkt dat de laatste acht kilometer over een onverhard pad gaan. Nu nog oké misschien maar met regen en sneeuw niet meer. En Spanje is niet altijd zonneschijn.
Nog meer typisch Spaans
Op de camping in Laroles staat een jongetje muisstil te wachten en te wachten voor de tent van andere kinderen tot zij wakker worden. Hij kijkt door het muggengaas maar zegt of doet niks. Als hij heen en weer loopt, hoor je het grind niet eens kraken. Van het zijraampje loopt hij terug naar de voorzijde van de tent en wacht geduldig verder.
Het leefritme hier is totaal anders dan dat van ons. Wij gaan nog steeds redelijk vroeg op en na zonsondergang erin. Hier stuiteren de kinderen rond tot middernacht en slapen de volgende ochtend gewoon wat langer.
Nog zoiets typisch Spaans. Sinds we in het noorden van Spanje begonnen horen we 's nachts honden. Nog steeds. Overal.
En ook bijzonder. De kerk slaat twee keer het aantal klokslagen van het uur. Heel handig als je de eerste keer de tel kwijt bent. In Alcalá la Real is de kerkklok nog innovatiever. Daar is een kwartierklok en een heel uur klok.
En heel Spanje ligt vol met dikke verkeersdrempels. Alleen al in een gehucht als Sabariego zijn er zes. En je kunt echt alleen maar stapvoets eroverheen.
Voor en na Sabariego zijn er olijven, olijven en nog eens olijven. En dus een 'coche Americano' tussen al die olijfbomen.
Viva la vida. Beter kun je het bijna niet hebben, zeggen we tegen elkaar.
Gerinde Zoodsma,
7 augustus 2022
Foto's en korte berichtjes vind je op de pagina Roadtrip Spanje.
