De wachtkamer

Met een onvoorstelbaar geluksgevoel kijk ik naar buiten. Ergens verderop staan lichtmasten van waarschijnlijk een voetbalveld, ik zie lage groene struiken in aangroei, grassprietjes die door de zwarte grond omhoog komen, een waggelend setje eenden, een ooievaar zwevend boven het veld. Stilte al om ons heen. Na vijf weken logeren bij een dochter en schoonzoon hebben we onze intrek genomen in een chalet in midden Friesland. Dreas grapt dat we in de wachtkamer zitten.

Alleen in ons hoofd is het verlangen naar aan boord zijn. Met ons hoofd weten we dat El Galante in Spanje ligt en dat we daar graag willen zijn. Als we helemaal in het hier en nu zijn, is dat er niet. Net als corona of Covid-19. Het is er niet als je gezond bent en helemaal in het moment kunt zijn. Pas wanneer je het toelaat in je hoofd. Pas wanneer we bij een supermarkt uitvogelen of we samen, ieder met eigen winkelwagen, naar binnen mogen of dat we geweigerd worden omdat we herkend worden als setje.

Net zoals wanneer we langere zeilreizen maken, denk ik dagelijks aan mijn kinderen, stuur ik een bericht of kaartje, bel ik zo nu en dan mijn ouders. Ik lees, doe yoga en kom tot mezelf.

Het is maar waar je je aandacht op richt.

Ik raak erg gefrustreerd en in de put van alle, in mijn ogen, ‘onzin-berichten’ op Facebook. Zo erg dat ik de app van mijn telefoon verwijder en alleen nog één of twee keer per dag op de computer kijk, vooral om de mooie berichten te lezen. Meer nog dan eerder ervaar ik dan wat de berichten met mij, en mijn gemoed, doen. Met ‘onzin-berichten’ bedoel ik de negatieve berichtgeving. Deprimerende, ontmoedigende en angst voedende berichtgeving. Televisie kijken doen we al jaren niet meer. Dat komt nu goed uit.

Van onmacht en frustratie ga ik meer en meer terug naar mezelf en steeds herhalen zich de vragen:
Hoe wil ik leven? Hoe wil ik sterven? Welke waarden, principes doen er voor mij toe?
Hoe kan ik een zo positief mogelijke bijdrage hebben aan de wereld?
Al is het alleen maar door een ieder, met een glimlach op mijn gezicht, te groeten.

Na de boodschappen gaan we terug naar onze super-de-luxe wachtkamer. Geduld is niet mijn sterkste eigenschap. Net zo min als overgave, het loslaten van controle. Ik kan nogal sturend en impulsief zijn maar er valt nu niks te sturen. Toch kan ik mezelf alleen maar heel gelukkig prijzen met hoe onze wachtkamer er symbolisch uitziet. Dat geldt lang niet voor iedereen.

Onze wachtkamer is vol liefde en zonder zorgen. Wat zou ik een ieder mens dat gunnen.