Van Noord Spanje naar de Canarische Eilanden
Sinds twee dagen zijn we terug aan boord. Dit keer zonder auto, nu zijn echt al onze spullen hier. Buiten waait het hard. Er trekt een gebied met veel wind en regen de Golf van Biskaje over en in Muros (Noord Spanje) krijgen we een staartje daarvan mee. De wind fluit door de masten, we schommelen maar raak. Buiten is het erg nat, we doen binnen klusjes.
Ik houd me vooral bezig met dat we straks onderweg weerberichten kunnen binnenhalen, Dreas zorgt voor het technische aspect. De wierpot doet zijn naam eer aan. Afgelopen week haalde Dreas een dikke mossel uit de motorinlaat toen hij met zijn nieuwe duikuitrusting onder de boot de schroef en roerkoning gereed maakte. Nu kijkt hij van binnenuit of we voldoende motorkoeling hebben.
Wekenlang was de wind noordelijk en zon en warmte waren niet aan te slepen. Deze week is de wind zuidelijk. Wij krijgen een paar dagen rust om bij te komen van de grofweg 10.000 kilometer die we de afgelopen 3,5 week voor driekwart over de weg en voor een kwart in een vliegtuig aflegden.
Een vliegtuig wat niet vol blijkt te zijn maar waar we wel met een vreemde op zo’n mini rijtje van drie zitten. Waar een chirurgisch masker verplicht is maar waar niet op wordt gehandhaafd. Waar een moeder haar baby, van misschien zeven maanden oud, wiegt om het vooral stil te houden en die baby een gezicht voor zich ziet wat voor twee derde bedekt is met een masker.
Na het scannen van onze QR code en het plaatsen van een thermometer op Dreas zijn voorhoofd belanden we voor de derde keer in twee maanden tijd in Spanje. Het is dat het niet anders kon maar wij verkiezen vervoer over de weg. Met gasfles, ketel, oploskoffie en Porta Potti in de huurbus hadden we met niemand wat te maken. En met de daktent op de Chevrolet natuurlijk al helemaal niet.
En nu dan de laatste dagen in Muros, in het prachtige Galicië, het prachtige noorden van Spanje. In Muros valt in de herfst en winter nog veel meer regen dan in Nederland lijkt. Het is niet voor niks zo groen natuurlijk.
Bijna 2,5 jaar ligt El Galante hier geduldig te wachten. Het is tijd voor een nieuwe plek, een nieuw avontuur. Zodra de wind én de golven gunstig voorspeld zijn, vertrekken we richting de Canarische Eilanden.
Je weet nooit hoe het loopt maar je maakt een soort van plan. De 1000 zeemijlen, 1850 kilometer, zullen zo’n zeven tot tien dagen zeilen vragen. We willen deze keer proberen zo aangenaam mogelijk te zeilen in plaats van zo snel mogelijk van A naar B. Misschien kunnen we het ervaren als een soort van retraite.
In het verleden heb ik meerdere keren geschreven niet weer op zee te willen. Ik word steeds erg ziek. Toch gaan we weer. Niet omdat het moet hoor. Ik kies er zelf voor. Zee, wind, zon, oceaan, ik kom eraan. Boudewijn de Groot zong het al. Is het de weidsheid? De rust en ruimte? Ik weet het niet goed.
Ik ben zelf heel benieuwd naar wat deze tocht, deze retraite, mij en ons gaat brengen.
Johan Huiskamp
on 19 Aug 2020