Verwarring

Op de dag dat Spanje haar grenzen opent, rijden wij ’s ochtends rond een uur of tien de grens van Frankrijk met Spanje over. Tranen van ontlading.

Een dag later stappen we aan boord van El Galante. Ze lijkt er wat sneu bij te liggen met afbladderende lak maar binnen lijkt alles goed. En nadat we de fietsen buiten zetten, oude handdoeken (die er liggen voor eventuele lekkage) opruimen, vloerluiken dicht doen en nog een keer over het dek lopen, volgen stille tranen van heimwee. We zijn thuis. Eindelijk.

Bijna twee weken later heb ik vele krabbels op kladpapier verzameld maar niks wil ontstaan op papier, of eigenlijk op het scherm. Er blijft verwarring en het gevoel van heen en weer geslingerd te worden. Dat was eerst in Nederland toen we niet konden vertrekken en na drie tijdelijke adressen eindelijk op pad gingen. En dat is ook hier. Aan boord, in ons geliefde Spanje. Met havenmeester Pedro die ons eerder zo spontaan, stevig en hartelijk omhelsde en nu meestentijds met een mondmasker op loopt en afstand houdt.

Verwarring omdat het zo fijn is aan boord. Maar ik ook een soort van dreiging voel van waar het in vredesnaam naar toe gaat met de wereld. Verplicht vaccineren, China-achtige toestanden wanneer we allemaal gevolgd worden via een app (1,5 meter afstand is voor herkenningscamera’s natuurlijk beter dan hutje mutje op elkaar), tieners of twintigers die op YouTube schendingen van de mensenrechten uitleggen en ondertussen worden demonstraties de kop in gedrukt, ouderen die eenzaam zijn en niet zelf mogen kiezen of ze wel of niet bezoek mogen ontvangen en gehandicapte kinderen die geen bezoek van ouders mogen ontvangen.

Ik heb zorgen over de toekomst van onze kinderen.
Niet alleen mijn eigen kinderen, en hun kinderen, maar alle kinderen. Waar gaat dit naar toe?

Aan de ‘donkere kant’ lees ik over het manipuleren van het menselijk genoom, transhumanisme, in combinatie met de verplichte vaccinatie. Maar ik merk ook dat ik daar verstrikt in raak, mezelf te veel kwijt raak. Ik geloof graag dat we ‘spirit beings’ zijn, wezens van licht en liefde, dat in ons een kern van puur bewustzijn zit. En zoek dan weer naar wegen om afstand te nemen van dat wat me neerhaalt en hoe ik weer meer in mijn lichaam en dichterbij mijn zelf kan zijn.

We zijn veel aan boord. Natuurlijk omdat we de boot klaar willen maken voor vertrek naar de Canarische Eilanden. Maar ook omdat al die mondmaskers zeer ontmoedigend zijn. Ik voel me er triest door. Onvrij, mijn spontaniteit verdwijnt als sneeuw voor de zon, het voelt als niet meer vrij kunnen bewegen. In de veertien dagen aan boord zijn we twee keer bij een supermarkt en één keer bij onze bakker geweest. Horeca? Later misschien.

Er staan nog steeds spullen in Nederland. We hebben nog één rit te gaan. Met een lekke radiateur in een 42-jarige auto slaan we de Pyreneeën over. Volgend jaar misschien. Als de wereld weer echt normaal is en niet het nieuwe normaal.

Verwarring dus. Heen en weer slingeren tussen zorgen hebben en genieten.

De mooie momenten zijn dan wanneer een Nederlandse vrouw vanaf de kant ons aanspreekt. Naast haar staat een Spaanse man. Hij zat vijftig jaar geleden bij haar ouders op de bank, in Nederland. De liefde hield toen geen stand. Hij verstaat niks van ons gesprek maar begrijpt wel onze non-verbale reactie. ‘Una novela’, zegt hij. Inderdaad een verhaal als in een roman. Na vijftig jaar elkaar weer vinden en weer samen stappen zetten in het leven.

Laten we vooral genieten van elkaar en van het leven.

Gerlinde Zoodsma
4 juli 2020