Het praat in mij - mediteren bij Jan Geurtz

Jan Geurtz zijn boeken ‘Verslaafd aan de liefde’ en ‘Bevrijd van de liefde’ kruisen steeds mijn pad. Soms in een blog, dan weer in een recensie in de krant. En zo gaat dat dan, je kijkt eens op de site, overweegt, leest, overlegt en meldt je aan voor vijf dagen zomercursus in Frankrijk.

Jan Geurtz biedt cursussen in meditatie en spiritualiteit. De zomercursus in Frankrijk is gericht op spirituele relaties. Niet alleen liefdesrelaties maar ook relaties algemeen. Al is een fijne relatie wel waar veel mensen naar verlangen. Een liefdevolle partner om het leven mee te delen. Met spiritueel bedoelt Jan Geurtz dat je autonoom blijft, jezelf blijft. Dat je je blijft ontwikkelen en niet omwille van angst teveel van jezelf opgeeft.

Dreas en ik gaan samen. Vijf dagen, twee sessies per dag, mediteren en oefeningen doen en dat alles in de groene omgeving van de Bourgogne in Frankrijk. Op het landgoed van een groot kasteel. Bij aankomst steken de kasteeltorens parmantig de knalblauwe lucht in. Jan Geurtz staat bij de tafel met koffie en taart. Handen worden geschud, steeds meer tenten en caravans verschijnen want we passen niet allemaal in de torenkamers.

Met gezonde spanning schuiven we de volgende ochtend de salon binnen. Als alle 35 stoelen gevuld zijn, begint Jan. Wij zijn gewend onze gedachten te geloven. We denken dat wat we denken waar is. Daardoor leven we bijna permanent in hoop en vrees. Dit willen we wel, dat willen we niet. Laten we gelijk daar een oefening van maken. Wat is je hoop voor deze week, wat is je vrees? De kop is eraf.

In meditatie leert Jan ons te kijken naar wat er gebeurt in onszelf. Kun je gewaarzijn van wat er in je gebeurt? Kun je waarnemen zonder dat je je ermee identificeert of zonder het te onderdrukken? In andere woorden zonder versmelting of dissociatie. We hebben het over verschillende vormen en methoden in mediatie. En dat het logisch is dat je geest afdwaalt. Net zoals je ’s avonds in slaap valt, zo dwaal je af tijdens meditatie. Het gebeurt gewoon. Dat mág, zegt Jan dan. Niets bestrijden maar met liefde kijken naar je afleidingen, je angst, je irritatie, je geluk etc. Helder, vriendelijk en oordeelvrij. Dat oefenen tijdens je meditatie en toepassen in de dag.

Angst, verslaving, onzekerheid, relatieproblemen, een nare jeugd, noem het maar. Bijna allemaal hebben we zat problemen. Maar het probleem is niet het probleem. Onze identificatie ermee, dat is het probleem. Klinkt makkelijk toch? Ik ben het niet. Ik ben niet mijn gedachten. Ik ben niet mijn onzekerheid. Maar weten is heel wat anders dan ervaren. Dat is het mooie van doen. Dat is het mooie van zo’n week. Je gaat dieper, ervaart en ervaart subtieler. Lees je een oefening in een boek dan denk je vaak dat je het later wel gaat proberen en dan komt het er niet van. Terwijl de kracht juist schuilt in het doen.

Eén van de dingen die voor mij geldt, is: kan ik zijn met mijn zelf? Kan ik leren niet elk moment op te vullen? Hetzij met een gedachte, hetzij met een daad. Altijd maar actief zijn, doorwerken tot ik er bij neerval. Een fijne week met nieuwe en hernieuwde inzichten. Omdat Dreas en ik samen zijn, delen we veel en herkennen we de processen in kleine gebeurtenissen. Zelfs midden in de nacht wanneer Dreas een opmerking maakt en ik in mijn schulp kruip maar me ook realiseer dat het kwetsbare kind in mij geraakt wordt.

We raken de waan van het doen kwijt, we pellen laagjes af en ons zelf komt meer tevoorschijn. Dat blijkt op de terugweg naar huis. Ergens langs de snelweg in Frankrijk bestel ik twee koffie en wil € 3,40 betalen. Nee, € 5,80 zegt de meneer. Oké, hij heeft er kennelijk twee grote koffie van gemaakt. Er verschijnen twee kartonnen bekertjes half gevuld met koffie. Ik sta perplex. Dreas doet nog een poging om duidelijk te maken dat er erg weinig in zit. We druipen af met twee halve kopjes koffie. ‘Je wordt gewoon bedrogen’, zeg ik half boos, half in tranen. In de auto kom ik tot besef dat het sprookje in het kasteel voorbij is en het weer tijd is voor een wat hardere schil. Wat meer afscherming in de buitenwereld is zo nu en dan nodig.

Een week later zitten we na ieder ontbijt en avondeten tien minuten min of meer stil. Meditatie vind ik meestal nog wat een groot woord. Ik zit lichamelijk stil, in mijn hoofd is het wisselend. ’s Ochtends is er minder afleiding dan ’s avonds. Maar ook al is er weinig afleiding, altijd praat het in mijn hoofd. Altijd is er een stem in mij die op alles commentaar geeft, die alles van ondertiteling voorziet. Stiekem hoop ik dat dat weggaat. Maar ook dat is natuurlijk weer hoop en vrees.

30 juni 2017

Gerlinde Zoodsma