Imagine

Zittend in de kuip lees ik ‘Hotel Florida’. Idealisme, liefde en oorlogsjournalistiek in de Spaanse Burgeroorlog, is de ondertitel. Ik vertel Dreas over de propaganda en onwaarheden. Regeringsleiders en filantropen hebben het lang niet altijd goed met ons voor. Gelieg en gekonkel is van alle tijden. Misbruik van mensen en situaties ook. Je hoeft je alleen maar in de geschiedenis te verdiepen, of in het nieuws achter het nieuws, zeg ik.

Mijn oog valt ondertussen op de boot schuin achter ons, Deense vlag en met de naam ‘Imagine’. Ze hebben vast gedacht aan het lied van John Lennon. Imagine there’s no heaven, it’s easy if you try, no hell below us, above us only sky.

Stel je toch eens voor, een wereld vol liefde en verbinding. Of leven we al in zo’n wereld?

Als ik berichten buiten de Main Stream Media lees, zogenaamde alternatieve berichten, ontstaat er een toekomstbeeld van de wereld wat ik mijn kinderen niet gun. Maar misschien is er net zo goed en net zo veel een wereld van liefde en verbinding. Net als waken en slapen naast elkaar bestaan.

Corona berichten druppelen binnen via Facebook, krantenapps en soms gewoon op de steiger. Porto gaat van code geel naar code oranje, horen we. Opstappers gaan eerder van boord zodat ze toch nog op tijd voor werk terug kunnen vliegen naar Nederland. We zien Nederlanders minimaal met mondmaskers lopen, Spanjaarden daarentegen des te meer.

Verhalen
Ik weet dat het verhalen zijn, de geschiedschrijving en ook de beschrijvingen van de situatie in de wereld nu. Ik weet ook dat niet alle verhalen waar zijn. Ik kan waarnemen en enige afstand bewaren. Maar soms ook schiet ik er volledig in. Nemen de verhalen mij mee en droom ik er ’s nachts van. Net zo goed van de wereldsituatie als van de inhoud van mijn boek.

Voor mij is het niet zo relevant meer wat er waar is over het virus. Virussen horen bij het leven en blijven komen. En het klinkt een beetje cru, maar dood gaan we allemaal. En natuurlijk is dat makkelijk gezegd vanuit een gezonde situatie waarin ook de door mij geliefde mensen gezond zijn. Toch gaan we allemaal dood en het leven wat ik leef, leef ik graag in liefde en vrijheid. Het beeld wat voor mij opdoemt, voldoet daar in de verte niet aan.

Soms zoom ik uit, van ons eigen leventje en het korte tijdsbestek naar veranderingen over de eeuwen heen. Hoe meer je naar het grotere plaatje kijkt, hoe meer de absurditeit van mensen en van hoe we leven zich toont.

Niet alleen het zichtbare gejaag en gestress (waaraan wij zelf de komende tijd hopen te ontsnappen), de vervuiling van de wereld, de druk op presteren en de druk op geld verdienen. Ook subtieler. We dresseren paarden zodat ze op ons commando in draf of in galop mogen. De berijder is heer en meester. Dat we zelf ook worden gedresseerd, hebben we nauwelijks in de gaten. We chippen onze huisdieren met de beste bedoelingen. Straks worden we zelf gechipt. Dan zijn we net als onze internetbestellingen Track-and-Trace te volgen.

Je kunt natuurlijk denken dat je niks te verbergen hebt. Dat het handig is dat Google Maps zo nauwkeurig je positie weet wanneer je over binnenwegen in Frankrijk rijdt. Je kunt je ook afvragen of we niet zijn als de kikker die gekookt wordt en daar zelf geen erg in heeft.

Je kunt verhalen afdoen als complottheorieën. Maar als je je een beetje verdiept in alles wat technologisch mogelijk is en daarbij weet dat de mens maar moeilijk maat kan houden, is het echt niet ondenkbaar. Of je iets gelooft of niet, of iets complotdenkerij is of niet, is ook niet relevant. Waar jij en ik voor willen staan in ons leven, dat doet er toe.

Technologische vooruitgang
En je kunt het ook nog beschouwen als ‘gewone technologische vooruitgang’. Hoe wij nu leven met alle technologie zou science fiction zijn geweest voor mijn overgrootmoeder. Een lieve vrouw met haar lange grijze haren altijd opgestoken. Heel soms zag ik haar haren los, wanneer iemand toevallig bij haar was om haar haren te wassen. Ze werd in 1898 geboren, leefde 92 jaren en maakte de nodige veranderingen en gebeurtenissen mee. Zoals het kiesrecht voor vrouwen en twee wereldoorlogen.

Zoals de eerste auto’s een bezienswaardigheid waren, maar ook een potentieel gevaar, zo zie ik nu veranderingen die later ‘normaal’ zijn. Of het altijd vooruitgang betekent, is een ander verhaal. Maar zoals ik terugkijk naar het leven van mijn overgrootmoeder, zo kijken ‘mijn nakomelingen’ straks terug op mijn leven.

Want de veranderingen gaan gewoon door en dat straks komt eerder dan mij lief is. Het is ook niet wat ik mijn kinderen wens, niet mijn wereld van ‘imagine’. Maar wie ben ik. Misschien vinden mijn kleinkinderen het leven wat ze straks leven de normaalste zaak van de wereld.

En toch blijft voor mij relevant tegen welke prijs van het opgeven van vrijheid ik wil leven. Ik ben niet spiritueel verlicht, ik leef in een lichaam dit aardse bestaan. En vraag me oprecht af hoeveel ik eenzijdig opgelegd wil krijgen. En ik hoop dat meer mensen zich dat afvragen.

In plaats van over de burgeroorlog in mijn boek, het gelieg en gekonkel en de huidige wereldtoestand, droom ik liever van een wereld vol liefde en verbinding. Een wereld waarin we zorgen voor de aarde en voor elkaar, waarin we elkaar gunnen anders te zijn, waarin we insluiten in plaats van uitsluiten, waarin we voorbij de verschillen kunnen zien en ons beseffen dat we allen één zijn. Als kinderen van God, als unieke manifestaties van de Spirit. Het maakt in de kern niet uit hoe je het noemt, in het hart zijn we één.

Ik blijf zoeken naar rust en vrede in mijn hart. En als ik mijn hoofd ’s avonds op Dreas zijn schouder leg, onze lichamen tegen elkaar aan, ervaar ik dat als een veilige haven en ik oefen met meditatie en dis-identificatie in het loslaten van alle zorgen die ik met mijn mind bedenk. Op dat moment is het er immers niet. Op dat moment probeer ik enkel te ‘zijn’.

Daarom het idee dat die werelden misschien wel gewoon tegelijk bestaan.

En misschien ben ik een dromer. Misschien zijn er wel meer dromers, en dromen en creëren we samen een wereld vol liefde en verbinding.